شوش از کهن ترین شهرهای بسیار باستانی ایران در دشتی در خوزستان می باشد که در شمال آن، کوه های زاگرُس جای دارد. عیلامی ها آن را با هزوارش سومری، به ریخت موش-اِرِن MUŠ-EREN به معنی باغ سدر می نوشتند و آن را به عیلامی خوانش می کردند. این واژه را مرکب وار در اکدی و عیلامی شوشن می خواندند. موش سومری در زبان اَکَّدی و آشوری به ریخت موشَرو Musaru گفته می شد. می توان گفت در دوره باستان، در شوش درخت سدر بسیار بوده است.
پرستار: صفت فاعلی از پرستیدن (لغت نامه دهخدا، پوشینه 4، برگ 5498) گمان نمی کنم پرستار که آن را مرکب از پرست-آر گرفته اند، از پرستیدن بیاید، زیرا پرستار از ریشه اوستایی پئیری ستارَ به چِم ایستاده در پیرامون به نظر می رسد، که در پیرامون بیمار به مراقبت از او می پردازد.
درباره این سایت